PAYLAŞMASINI BİLMEK

Kendisi için daha fazlasını isteyenler paylaşırlar. Sahip oldukları ile yetinenler, paylaşmayanlar gerçekte bencil olmayanlardır. (Ne demek istendi?)

Eğer toplum içinde yaşamasını öğrenmek ve toplumun bir parçası olarak varlığımızı sürdürmek istiyorsak bilmemiz, yapabilmemiz ve istememiz gereken çok önemli bir eylem, paylaşmaktır. Paylaşmasını öğrenen bir insan bağımsız ve bağlantısız bir birey olmaktan çıkmaya ve bağlantılar oluşturarak bir topluluğa ait olmaya başlar. Paylaşmaya yönelik düşünme ve davranma toplumsallaşma sürecinin belki de ilk ve en önemli adımıdır.

Paylaşmak, bir insanın sahip olduğu herhangi bir şeyi bir başkasına ya da başkalarına bilerek ve isteyerek vermesidir. Bu; para, mal, eşya gibi görünür, elle tutulur bir şey olabileceği gibi zaman, bilgi, tecrübe ve inanç gibi gözle görülmeyen, elle tutulmayan bir kaynak ya da değerler de olabilir. Bunların ötesinde sevinç, üzüntü, sevgi ve öfke gibi duygular da paylaşılabilir ve paylaşılmalıdır.

Paylaşma konusunda hemen tüm dinler ve gelişmiş kültürler özendirici önerilerde bulunurlar. Çoğu yazarlar, düşünürler, din adamları ve toplum bilimciler, toplumsal yaşamda barış ve güvenin paylaşım kültürünün yerleşmesine bağlı olduğunu kabul etmektedirler. Onlar, insanlara bencil olmamalarını, sahip olduklarını yalnızca kendilerine saklamamalarını, paylaşmalarını, en azından başkalarına yararlı olacak şekilde kullanmalarını öğütlemektedirler.

Çoğumuz bilgi ve sevginin paylaşıldıkça azalmadığını, aksine çoğaldığını biliriz. Dini inancı güçlü olanlar maddi varlıkların da (gerçek ihtiyaç sahipleriyle) paylaşıldığında azalmadığına, tam tersine çoğaldığına inanırlar. Bu dünyada ya da ölümden sonraki yaşamda verdiklerinden daha fazlasını kazanacaklarını kabul ederler. Garip gelebilir ama özellikle bilgi ve sevgi söz konusu olduğunda paylaşmamak bencilliktir.

Paylaşmak, başkalarına duyulan ilginin ve güvenin bir ifadesidir. Birbirine ilgi duyan ve güven duyan insanlar güçlü topluluklar ve toplumlar oluştururlar.

Paylaşmak çoğu kez karşındakine bir değer yaratmak, ona bir iyilik yapmak içi, onun iyiliğini isteyerek yapılır. Şüphesiz ki bu iyi niyet ve olumlu yaklaşım karşılıklı olmalıdır. Açıkça bir karşılık bekleyerek ve hatta bu karşılığın adını koyarak paylaşmak ise paylaşmak değildir, alışveriştir, ticarettir.

Gerçek paylaşmak, bir insanın kendi sahip olduğu ve değer verdiği bir şeyi bir başkasıyla paylaşmaktır.

Paylaşmak, iş ortamlarında, çalışanlar arasında görevi, sorumluluğu, iş yükünü, kararları, sonuçları, başarıyı ve başarısızlığı paylaşmak anlamına gelir. Gerçek paylaşım anlayışı içinde çalışan organizasyonlarda güven, iletişim, biz bilinci ve takım ruhu vardır. Yüksek performanslı takımlarda en yaygın gözlenen özelliklerden biri, açıklık ve dürüstlüğe dayalı iletişimle sağlanan güven ortamında bilginin, kaynakların ve kazanımların hakça paylaşılmasıdır.

Eski anlayış bilgiyi, gücü, yetkiyi, liderliği, sorumluluğu paylaşmayı kabul edemez, paylaşımın mantığını anlayamaz.

İnsan her yaşta çocuk gibidir. Başı daima sevgiden bir yastık arar.

Gerçek Sevgi, yayılan ışığa benzer. Güneş gibi, iyiyi ve kötüyü, haklıyı ve haksızı ayırt etmeksizin aydınlatır.

İnsanlar tarih boyunca devamlı bir düzen arayışı içinde olmuşlardır. Ancak, bir kısmının düzen dediği husus diğerleri için kargaşa olmuştur. Bu, bugün de böyledir, yarın da böyle olacaktır. Bu bakımdan birey olarak görevimiz, insanlara bir sistem dayatmayıp, karşıt görüşlü insanlar arasında sevgiyi yakalamak, kutuplaşmayı arka plana atarak sevgi bağlarını güçlendirmektir. Dünyanın değişen değerleri arasındaki değişmeyecek tek şey sevgidir.

   SEVGİ KAVRAMINA İLİŞKİN AÇIKLAMALAR

Tarih boyunca sevgi kavramın sayısız tanımı yapılmış, ancak hiçbiri bu kavramı tam olarak anlatamamıştır. Gönülden bağlanmayı sağlayan bu üstün bireysel duyguyu kısaca tanımlamak onu sınırlamak demek olacaktı. Başlangıçta, sevgi sözcüğüne ilişkin tarifleri çoğaltarak çalışmama başlamak istedim. Ancak, sonra bu tanımları herkesin kendine bırakmanın daha uygun olacağını değerlendirdim.

İnsan yaratıcı bir varlıktır. Yaratma duygusu her zaman beraberinde bir tatmin ve haz duygusunu da getirir. İnsanı obje, yaratıcılık ve yaratmayı da amaç kabul edersek; insanı bu amaca ulaştıran araç da sevgidir. İnsan sevgi ile yükselir ve ancak sevgi ile yaratır. Sevgi yaratıcı ve yapıcıdır. Sevginin dünyamızda yeşerip gelişebilmesi için üç aşamanın varlığı söz konusudur.

1. Kendini Sevme: İnsan ilk yaratıcılığı kendi üzerinde sergilemeli, kendi kişiliğini şekillendirmeli ve kendini tanımalıdır. Böylece insanoğlu, önce en birinci obje olan kendisine sevgi ile yaklaşmayı becerebilmelidir. Kendini seven, kendisine sevgiyle yaklaşan insan kendini daha iyi tanıyıp, eksikliklerini gidermeye, daha iyi olmaya çalışacaktır. Ayrıca kendine karşı acımasız olmayıp, hoş görülü ve bağışlayıcı da olacaktır.
2. Başkalarını sevme: Kendisi sevgi ile güçlenen insan, çevresindeki diğer insanlara bir şeyler verebilmek, onların yaradılışlarına katkıda bulunmak, onlara sevgi vermek ister. Böylece, Başkalarını Tanıma aşamasına gelinir. Çünkü başkalarını sevmek, onları tanımaya başlamakla ilk hızını alır. Tanımadan sevemeyiz, tanıdıkça severiz, tanımak için ise, ilgi göstermek, anlamaya çalışmak ilk koşuldur. Unutulmamalıdır ki sevgi, bilgi gibidir. Vermekle, paylaşılmakla tükenmez. Nasıl bilgi bizde varsa ve başkalarına öğretmekle yok olmayacaksa, sevgi de bizde olduğu sürece, başkalarına vermekle tükenmez. Bununla birlikte, yaşamımızda vereni mağrur, alanı mahcup etmeyen tek olgu sevgidir. Kendinden emin olmayan insan, sevgiyi kendisinde değil, karşısındakinden bekler.
3. Paylaşılan Sevgiye Erişmek: Sevgiyle dolu, güçlü, yaratıcı ve yapıcı nitelikteki insanlar, başkalarına da aynı sevecenlikle ve vericilikle yaklaşıp ellerini uzattıkça, uzanan ellerin yolları kesişecek, insanlar sevgilerine karşılık beklemedikleri halde kendilerine de aynı duygularla bakan insanların varlığı ve çokluğu nedeniyle ihtiyaçları olan sevgiyi fazlasıyla alabileceklerdir. Bu sevgiye, insanları birbirlerine çeken kuvvet de diyebiliriz. Böylece sevgi veren, verdiğinden de fazlasını alabilen insanların yaşadığı sevgi dolu bir dünyanın oluştuğunu bütün varlığımızla hissedebiliriz.

Çoğumuz sanki sevgiyi öğrenmemiş gibi davranmayı sürdürürüz. Oysa sevgi, çoğu kez her insanın içinde hareketsiz yatar ve tüm güzellikleriyle çiçek açmak üzere esrarlı bir dönemi bekler. Bazıları bunu ömürlerinin sonuna dek beklerler. Çoğumuz yaşamımızı sevgiyi aramakla, sevginin içinde yaşamaya ve onu bulmadan ölmemeye çabalamakla geçirdiğimiz gerçeği ile yüz yüze kalmayı reddeder gibi görünürüz.

Sevgi, gerçek insanlara göre, bir garanti olmadan kendimize yüklenimde bulunmak, karşı kişide bizim sevgimizle sevgisinin oluşacağı umuduyla kendimizi tümüyle vermek, bir şeyler beklememek, paylaşmaktır. Sevgi bir ayna gibidir. Bir kişiyi sevdiğinizde o kişi sizin aynanız, siz de onun aynası olursunuz… Bu aynalar bir diğerinizin sevgisini yansıtırken sizler de sonsuzluğu görürsünüz.

Sevginin üç temel unsuru mevcuttur.

1. Sevginin etken yapısında almaktan önce vermek vardır. Ancak kişi sahip olmadığı şeyi veremez. Sevgiyi verebilmek ve paylaşımda bulunabilmek için sevgiye sahip olmak gerekmektedir.
2. İkinci unsur ise ilgidir. (Seven kişinin sevdiğine duyduğu ilgi). Bunu sevmenin eylemi olarak da algılayabiliriz. İlginin varlığı, sevginin de varlığına delildir. Kişiler uğruna emek harcadığı şeyleri sever,  sevdikleri için emek harcarlar.
3. Sorumluluk, Saygı ve Bilgi, beraberce sevginin diğer bir unsurudur. (Bir insandan sorumlu olduğunu hissetmek, onu olduğu gibi görebilmek ve o insanı bilmeye, tanımaya çalışmak diye tanımlanabilir.)

Sevme isteği, sevmek değildir. Sevgi, yaptıklarıyla belli olur. Sevgi bir irade olayıdır, yani sevgide hem niyet vardır hem de eylem. Çocukluğumuzdan beri herhangi bir çaba harcayışımızda bir ödün beklememiz bize öğretilmiştir. Eğer bir yerde çalışırsak uygun bir ücret bekler, bunu alamazsak işten ayrılırız. Bir yere bitki veya ağaç dikersek ondan çiçek veya meyve vermesini bekleriz. Vermezlerse söker atarız. Bir işe zamanımızı ayırırsak bir sevinç ya da övgü bekler, bu olmazsa o işi yeniden yapmaya karşı çıkarız. Gerçekte ortaya konan ödünler çoğu kez öğrenmenin itici gücü olur. Oysa sevgi böyle değildir. Yalnızca sevgiyi bir beklentimiz olmadan veririz. Örneğin, sevdiğimiz kişinin de karşılık olarak sizi sevmesine ısrar edemezsiniz. Bu düşünce yapısı anlamsız olur ve mizah sayfalarını süsler. Bununla birlikte bilinçsiz olarak çoğu kişinin yaptığı budur. Eğer gerçekten seversek bu durumda sevgimizin karşılık göreceğine inanmak, güvenmek, umut vermek ve bu fikri benimsemekten başka seçeneğimiz kalmaz.

Sevgi, dostluğun bağı ve toplumsal birliğin temelidir. Kötülükleri, çekişmeleri, çatışmaları, kini, kıskançlığı, bencilliği, umursamazlığı giderir. Ancak insan, yaratılışında sevgi dolu oluşuna karşın, yaşamı boyunca karşılaştığı çeşitli olay, etmen ve olguların etkisi altında kalarak, başkalarından almayı beklediği sevgiyi, onlardan esirgemeye yönelebilir. Bu durum, insanların genelde vermekten çok alma eğiliminde bulunmalarından kaynaklanır. Sevginin önemini ve değerini anlayamayan bir insan bunu kötüye kullanınca, bir diğeri sevgisini esirgemeye başlar.

Sevgi yalnızca vermek değildir; akıllıca, sağduyulu ve mantıklı bir biçimde vermek ve bazen de vermemektir. Sevgi, mantıklı övgü, mantıklı eleştiri demektir.

Özetle, sevgi merkezkaç, sevilene doğru gerçek bir ilerleyiştir. Süreklidir ve akışkandır.

“Mutlak Gücün Yolu Sevgi’’ adlı eserinde bu algılayış için: Her kişilik, frekansı ya da güçsüz yönleri kendisininkine benzeyen bilinçlere sahip kişilikleri kendisine çeker. Öfke frekansı öfke frekansını, açgözlülük açgözlülüğü çeker ve bu böylece sürüp gider. Bu çekim yasasıdır. Sevginin sevgiyi çektiği gibi, olumsuzluk da olumsuzluğu çeker. Onun için, kızgın bir insanın dünyası kızgın insanlarla, açgözlü bir insanın dünyası da açgözlü insanlarla doludur ve sevgi dolu bir insan, sevgi dolu insanların dünyasında yaşar” demektedir.

Aslında dünya ve evrenimiz mükemmellikten yoksun değildir. Tüm günahlar bağışlanmayı, tüm çocuklar gelişme ve olgunlaşmayı, tüm olgunlar ölümü, tüm ölenler de “sonsuz yaşamı” kendi içinde taşır…”

O halde koşulsuz sevgi her şeyin özüdür. “Gereksinme duyduğum şey, başkalarının beni daha çok sevmesi değil, benim onları daha çok sevmemdir.” diyebilmektedir.

Gerçek, koşulsuz sevgi, duyarak, düşünerek, anlayarak verilen ve aynı şekilde alınan bir sevgidir. Sevginin hiçbir karşılığı beklenmez. Özden öze ve içten içe uzanan böylesine bir sevgi, güzellikleri oluşturur.

Koşulsuz sevgi, beyazın renklerle ilişkisidir. Çoğumuz, beyazı, renk yokluğu olarak algılarız. Beyaz, var olan tüm renklerin bileşimidir. Sevgi de öyle. Sevgi, duyguların (nefret, kızgınlık, şehvet, kıskançlık, şüphe) yokluğu değil, tüm duyguların bileşimidir. Ruhun koşulsuz sevgiyi deneyimlemesi için, her insani duyguyu deneyimlemesi gerekir.

Gerçek, koşulsuz sevgi, yalnızca öz eleştirisini yapabilen bilgili ve olgun kişilere özgü bir yetenek de değildir. Bilgisizlik ve bağnazlık içinde yaşayanlar, batıl inançlara ve dogmalara saplanmış olanlar da sevgi oluşturabilirler. Fakat onların sevgisi ya içtepisel (bilinçdışı) ya da fanatiktir. Böylesine bir sevgi, kişilere, insanlar arasında ayırım yapma ve ayrıcalık gütme eğilimi getirir. Bu da sevginin sınırlı kalması, ön yargılara ve koşullara bağlanması demektir. İnsan sevgisinin, hele ”İnsanlık sevgisi” nin yüceliği, ön yargılardan arınmış ve koşulsuz olmasındadır.

Sevgi, bireysel ve toplumsal ilişkilerde dostluk ve kardeşliğin harcı (birleştirici katkı maddesi) olup, nasıl ki doğa, kendi yasalarıyla uyumlu bir mükemmellik düzeni içinde işlevini yürütürse, insan yaşamındaki mutluluk kaynağı ve göstergesinin şaşmaz düzen de insan sevgisidir.

İnsanlarda hücreler – organların çalışması sonucu hücre ve vücut düzeyinde biyo-elektrik akım ve yükü ortaya çıkar. Bu biyo-elektrik akım yükünü elektro aletleri ile saptayabiliriz. İndükleme yoluyla ortaya çıkan bu akımı dokunmatik TV ve diğer ev aletlerini açar-kapatırken kullanır, hisseder, gece yün giysilerimizi çıkarırken kıvılcımlar halinde görebiliriz. Madeni bir cisme dokununca vücuttan madene geçen, hissedilen elektrik yükünün insanda yaptığı fizyolojik değişiklikler vardır. Örneğin: Romatizma ağrılarından kurtulmak için  ele ve ayağa takılan bakır ve manyetik bilezikler, bazı hastalıklarda uygulanan akupuntur, sinirliliği ve stresi atma için zaman zaman insanların kendini topraklaması, yalınayak gezme veya toprak hatlı ayakkabı kullanma  gibi.

İnsanların birbirlerini sevmesinin ancak bu biyo-enerji yükünün dengelenmesiyle oluşacağına dair düşünceler ağırlık kazanmaktadır. Çoğu kez, aynı biyo-elektrik yükü taşıyan kişiler hemen birbirlerini sever ve birbirlerine çabuk ısınırlar. Biyo-elektrik yükü farklı  kişiler de bunu el sıkışarak veya kucaklaşarak dengeleyebilirler.